Van wie is de A? Officieel? Volgens Genootschap onze Taal is de A officieel van Anton. De B is natuurlijk van Bernhard (alsof die al niet genoeg bezit), en de C is uiteraard van Cornelis.

De M is van Maria, maar zij moet haar letter - i.t.t. bijv. Dirk, Otto en IJsbrand - wel delen. Met Marie.

Ik gun het al die mensen van harte. Zacharias, Isaak en Quirinus. Maar het kan misschien wel wat diverser. Dat Maria en Marie de M bijv. delen met Mohammed. Ook zou het mooi zijn om de letters wat eerlijker te verdelen. Dat de I gewoon van iedereen is.

Als je in Amsterdam een gestolen fiets koopt, dan is dat mooi goedkoop, maar ben je ook strafbaar. De lage kosten van de fiets komen immers direct voort uit een onderliggende diefstal, die je met de aanschaf van de fiets bovendien in stand houdt. Dat heet heling.

Maar als de spullen die we uit Colombia importeren goedkoop gehouden worden doordat de mensen die misstanden aankaarten worden vermoord, mogen we daar gewoon iedere dag ongestraft van profiteren.

Beste Andrej,

Ik vertel je graag wat meer over mijn proefschrift.

Als mensen mij vragen waar mijn proefschrift over gaat geef ik - afhankelijk van wie het vraagt - twee verschillende antwoorden.

Als ik vermoed dat iemand weinig zin heeft in abstracte overpeinzingen, en vooral geïnteresseerd is in hoe de wereld verandert en wat dat voor mensen betekent dan zeg ik: “mijn proefschrift gaat over de opkomst van supermarktketens in Mumbai. Wat hier in Europa de afgelopen eeuw is gebeurd - de kruidenier om de hoek maakte plaats voor Albert Heijn, Tesco en Carrefour - staat volgens veel mensen ook in India te gebeuren. Ik heb een jaar lang verhalen verzameld in en rondom Mumbai - in een supermarkt, op een groothandel vlak buiten de stad, en bij een inkoopkantoor op het ‘platteland’ - om uit te zoeken hoe de komst van supermarktketens het dagelijks leven van mensen verandert.”

Het gesprek tussen Romana Vrede en Janine Abbring is inmiddels in alle grote kranten besproken. Janine had het niet makkelijk met Romana, daar waren alle recensenten het wel over eens. Maar hoe gemakkelijk had Romana het met Janine? Dat niemand deze vraag lijkt te stellen is tekenend voor Nederland.

Wie maakt het gemakkelijk voor wie? Wie voelt zich het eerst geroepen om andermans ongemak weg te nemen?

Hier en daar bracht Romana dit thema expliciet ter sprake. Zo vertelde ze hoe ze zich voorheen verontschuldigde voor haar autistische zoon, en er begrip voor had dat mensen haar vroegen hoe laat ze in de speeltuin zouden zijn: natuurlijk, zij hebben geen zin in het ongemak, dacht ze.