We often say “climate change is here. We have no time to lose.” This is very true, in the sense that we have to act now. In the sense that we cannot afford to lose or waste more time. But it is also not true, in the sense that - with climate change - we have so much to lose, including, not in the least, time.
Imagine what we could have done with all the time that we (and future generations) will have to spend on repairing, adjusting, relocating, rebuilding.
Use case #12321345987 of AI large language models: write and take your own, on-the-spot, fake city tours. Why stick with the boring truth when you can have fun-fiction. You forget the years and names of the building styles anyway. /s
– Start AI –
Welcome to Amsterdam, one of the most beautiful and historical cities in Europe. Today we will be taking a tour of the city center and exploring some of the most iconic landmarks in the city. Hold on to your hats, because I’m going to tell you some unbelievable but amazing stories about the places we visit.
Als het normaal is om elke dag minstens twee minuten je tanden te poetsen, voor mondhygiëne, waarom is het dan niet ook normaal om elke dag minstens een half uur de wereld te poetsen, voor wereldhygiëne. Er is meer onrecht en vervuiling in de wereld dan tandplak in je mond. En de wereld laat je na aan de volgende generatie, en je tanden goddank niet.
Afgelopen maandag 16 januari bezette de UvA-tak van University Rebellion de Amsterdamse Academische Club. Uiteindelijk werd de ME ingezet om het gebouw te ontruimen. Voor sommigen is dat een logische stap: de activisten eigenen zich een plek toe die niet alleen aan hen toebehoort. “Dit is ook mijn gebouw, en zij representeren mij niet” zullen sommigen studenten en medewerkers gedacht hebben.
Ergens begrijp ik dat sentiment: geen enkele subgroep binnen de UvA zou zich zomaar een deel van de universiteit moeten kunnen toe-eigenen. De universiteit is van ons allemaal. Of zou dat in ieder geval moeten zijn. Maar dat was ook de strekking van één van de boodschappen van de activisten: democratisering en meer autonomie voor studenten en medewerkers. De vraag is in hoeverre er nog sprake is van een bezetting als de “bezetters” in feite iedereen oproepen om mee te denken en mee te doen.
One reason why Mastodon, being part of the Fediverse, is great, is that whenever the next big thing pops up (let’s say the Mastodon of The Future), and it stays within the Fediverse, we will all stay connected. No more “starting over” our networks from scratch.
We all have friends and family who are like “so you want me to switch to Mastodon now? Last year it was Signal, and before that Telegram. I can’t be starting over all the time. I’m sticking to Whatsapp and Twitter”. Now they won’t have an excuse anymore. After switching to the Fediverse we never have to start over again.
Originally published 19 Jan 2022.
TLDR: I think the Fediverse - a group of community-owned, open-source, self-hosted, decentralized and interconnected social media platforms - is a cool and promising alternative to the absolute mess that we have let ourselves be trapped in. For more info on the Fediverse, see for instance this.
In short: I don’t like how large corporate social media platforms 1) collect our data, aggregate it and keep it to themselves, 2) use that data to influence us in a way that makes them and others exorbitant amounts of money (and also happens to undermine the foundations of our democracy by drawing people into fascist filter bubbles), and 3) make it artificially hard to leave them.
I often hear people reject arguments in discussions as “whataboutisms”. The idea is that whataboutisms - “ok, you’re angry about thing A, but what about thing B and thing C” - effectively undermine any kind of critique.
I understand this wariness. Especially when it is done on purpose and in bad faith, it is a dangerously easy way to kill any political talk.1
Still, I wonder why pointing out the ubiquity of injustice should necessarily lead to some kind of cynical fatalism. Why - when the whatboutism is done without too much snobbery or moral high grounds - the response cannot be something like “yes, actually you’re right: thing A sucks, but fuck things B and C as well”.
Een idee dat misschien een beetje helpt bij het omgaan met de dood.
We zouden het geluk soms wel in een doosje willen stoppen. Het vastleggen. Opnemen. De tijd stoppen. Een fijne vakantie. Een mooie wandeling.
Maar het gaat voorbij. Alles gaat voorbij. Gedachtes komen en gaan. Mensen komen en gaan. Moleculen stromen heen en weer. Het is een grote soep. Ons lichaam ook. πάντα ῥεῖ.
Het magnifieke van alles is de orde die tijdelijk tot stand komt. Het is natuurlijk eigenlijk ook een constante stroom van van alles en nog wat. Maar op de tijdschaal van opstaan en naar bed gaan lijkt er iets constants te zijn. Wij zijn gedurende een bepaalde tijd min of meer hetzelfde.
Een eerste versie van deze tekst is geschreven voor, en voorgedragen tijdens een “kroegcollege” waar studievereniging “Spectrum” mij in januari 2020 voor uitnodigde. Het thema dat mij hierbij werd meegegeven was de “privatisering van geluk”.
Dank voor uitnodiging. Ik vind dit heel leuk, zo’n vrije opdracht. Dat ik zelf een verhaal mag maken. Als werkgroepdocent kan je de les natuurlijk altijd wel een beetje sturen. Maar je vertelt uiteindelijk toch vaak het verhaal van iemand anders. Als het goed is.